نــفــس هــای شقایق / دلنوشته های یک پروانه ی محکوم / اثری از شقایق رستمی

بخشی از کتاب را با شما خواننده ی عزیز با هم می خوانیم:

برگه دادم و گفتم من را بنویس…

نوشتی و نوشتی… در دلم جنگی بود که خودم را بخوانم.

… انگار که دنبال گم‌گشته‌ی خود در قلم تو باشم…

حال تو رفتی و من آن خط به خط­هایت را مرور می­کنم…

گرچه خالی از من است…

ولی انگار پر شده از تویی که هر دم در فکر منی…

حال این حال عجیب دلخوری از سر عشق! شاید این جمله به جمله­های تو پر شده از لحظه­های دل پر کشیدن یا پریدن­های من…

آخ که ای‌کاش گاه تو کاغذ آوری و قلم دهی

تا بیارم حس و حالم را بر روی آن…

گر بخوانیش زود می‌فهمی که اگر چه خالی از توست

ولی پر شده از منی که

در لحظه به فکر توست…